Objawy te mogą być bardzo intensywne i uporczywe. Opisy wskazują, że jest to choroba podobna do reumatoidalnego zapalenia stawów, jednak ma bardziej nasilone objawy. Dotyczą one między innymi dłoni, kostek i ramion, a także innych stawów obwodowych, ścięgien i kręgosłupa. Zwykle towarzyszy im uczucie pieczenia.
Może również wystąpić poranna sztywność i uczucie obrzęku stawów. Mięśnie są wrażliwe na nacisk i mogą sprawiać wrażenie stwardniałych lub napiętych. Tradycyjne środki przeciwbólowe nie przynoszą w takich sytuacjach większego efektu.
Jednakże objawy fibromialgii są zróżnicowane, rozległe i rozprzestrzeniają się po całym ciele. Z tego powodu lekarze zazwyczaj postępują w trzech krokach, aby postawić diagnozę: przeprowadzają badanie kliniczne, przeprowadzają wywiad z pacjentem, aby lepiej zrozumieć jego objawy, i wykluczają inne, mogące mieć związek choroby.
W rzeczywistości objawy są różnorodne. Oprócz ogólnej triady wymienionej powyżej, osoba cierpiąca na fibromialgię może również doświadczać następujących objawów:
– Szumy uszne lub dzwonienie w uszach
– Trudności z koncentracją
– Dreszcze
– Bladość lub zaczerwienienie kończyn
– Swędząca skóra
– Strach
– Zwiększone doznania (nawet dotykanie skóry jest bolesne)
– Silna migrena
– Skurcze mięśni
– Wahania nastroju
– Trudności z otwieraniem lub zamykaniem szczęki
– Nadwrażliwość na czynniki środowiskowe (światło, ciepło, zimno, hałas, zapachy itp.)
– Trudności z poruszaniem ramionami (w górę lub w dół)
– Ból w klatce piersiowej jednostronny (często po lewej stronie)
– Trudności z żuciem
– Zespół niespokojnych nóg –
Zaburzenia chodu –
Endometrioza
– Utrata siły w rękach
– Ataki lękowe
– Sztywność podczas ruchów
– Problemy z mówieniem (cichy głos)
Czynniki komplikujące
Według Francuskiego Towarzystwa Reumatologicznego istnieją pewne czynniki, które mogą pogarszać objawy fibromialgii. Należą do nich silny stres, brak ruchu lub przepracowanie, a także zimny i wilgotny klimat. W tym sensie cieplejszy klimat łagodzi ból, podobnie jak umiarkowany wysiłek fizyczny i spokojniejszy umysł.
Rozpoznanie choroby może być jednak trudnym zadaniem, zwłaszcza dla członków rodziny. „Nikt mnie nie słuchał i mnie nie rozumiał” – to powtarzająca się skarga osób dotkniętych tą chorobą, szczególnie z powodu trudności w zrozumieniu tej choroby przez bliskich i organizacje społeczne.
