Razem się śmieją, dzielą się przekąskami w przerwach i piszą do siebie SMS-y przez cały dzień… Na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się w porządku. Coś jednak nas niepokoi. Twoje dziecko się zmieniło. Mniej rozmowny, bardziej nerwowy, często smutny po spotkaniu z pewnym przyjacielem. A co jeśli ta przyjaźń zamiast dawać im spełnienie, po cichu ich zatruwa?
Kim jest toksyczny przyjaciel u dziecka?
Wyobraź sobie przyjaciela, który zachowuje się jak złodziej energii: krytykuje, manipuluje, kontroluje, a czasem nawet zmusza cię do podejmowania złych decyzji. To jest to, co psychologowie nazywają toksycznym przyjacielem. W odróżnieniu od zwykłych drobnych konfliktów między przyjaciółmi, tutaj mamy do czynienia z trwałą nierównowagą, która na pierwszy rzut oka często jest niewidoczna.
Toksyczny przyjaciel może upokarzać twoje dziecko pod pretekstem „żartów”, izolować je od innych lub wywoływać w nim poczucie winy, jeśli nie zrobi wszystkiego, czego ono od niego oczekuje. Mogą również tworzyć atmosferę nieustannego dramatu, opartą na szantażu emocjonalnym lub sekretach, których nie wolno zdradzić. Krótko mówiąc, jest to związek, który bardziej wyczerpuje niż rozwija.
Znaki, które Cię ostrzegają
Dziecko niekoniecznie powie: „Jestem w toksycznym związku”. Jednak jego zachowanie mówi samo za siebie. Jeśli dziecko staje się bardziej wycofane, odsuwa się od swoich stałych znajomych lub wydaje się zestresowane po spotkaniu z konkretnym znajomym, czas zwrócić na nie uwagę.
Zaobserwuj jego nastrój po wspólnie spędzonym czasie: czy jest wyczerpany, zły, smutny? Jak po wizycie u „przyjaciela”, który go poniża, zamiast zachęcać. Te zmiany emocjonalne mogą być prawdziwymi sygnałami ostrzegawczymi.
Jak mogę o tym porozmawiać, żeby go nie zdenerwować?
Kuszące jest powiedzieć: „Nie chcę, żebyś przeżywał to dziecko na nowo”. Jednak całkowity zakaz może przynieść odwrotny skutek. Najlepiej podejść do sprawy łagodnie i z ciekawością.
Zadawaj pytania otwarte i bez oceniania: „Jak się czujesz, kiedy jesteś z nim?” » „Czy naprawdę możesz być sobą?” Zachęć go do słuchania swoich uczuć i zauważania, czy czuje się uciskany lub lekceważony. Celem nie jest osądzanie, ale pomoc w samodzielnym rozpoznawaniu oznak.
