Dołeczki w policzkach mogą być również cechą rodzinną. Naukowcy mówią o dziedziczeniu autosomalnym dominującym: innymi słowy, jeśli jedno z rodziców ma dołeczki, jest duże prawdopodobieństwo, że ty je odziedziczysz. Jednakże natura lubi komplikować sprawy, dlatego nie zawsze jest to regułą. Czasami dzieci mają dołeczki, nawet jeśli żadne z rodziców ich nie ma, lub dołeczki zanikają w wieku dorosłym.
Tak, dołeczki nie są trwałe! Skóra się zmienia, twarz ewoluuje, a te drobne szczegóły mogą z czasem zanikać… lub wręcz przeciwnie, ujawnić się później.
Różnice między regionami świata
Czy myślałeś, że dołeczki są rzadkością? Zły pomysł! W badaniu na dużą skalę przeprowadzonym w Grecji, obejmującym ponad 28 000 dzieci, stwierdzono, że problem ten dotknął prawie 13% z nich. W Indiach występuje ogromna różnorodność kształtów i pozycji, a w niektórych społecznościach w Nigerii dołeczek ma ponad połowa populacji! Liczby te pokazują, że ta cecha fizyczna jest mniej lub bardziej powszechna w różnych regionach, prawdopodobnie ze względu na lokalne uwarunkowania genetyczne i zwyczaje małżeńskie niektórych rodzin.
A co z uprzedzeniami w tym wszystkim?
Czasami słyszymy, że dołeczki mają jakąś szczególną funkcję lub są talizmanem. Nie ma jednak badań, które by potwierdzały, że odgrywają one jakąś szczególną rolę biologiczną. Są one przede wszystkim cechą estetyczną, cenioną w wielu kulturach. I nie, nie są one koniecznie obecne od urodzenia: niektóre rozwijają się z czasem, inne zanikają z biegiem lat. Trochę jak odcisk twarzy, który podlega ciągłej ewolucji.
Każdy, kto chce stworzyć takie dołeczki za pomocą niewielkiego zabiegu kosmetycznego (tak, taki zabieg istnieje!), powinien zachować ostrożność: nawet jeśli efekt wydaje się udany, nigdy nie będzie identyczny z naturalnym dołeczkiem i, jak każda operacja, wiąże się z ryzykiem.
