Nie mogłam powstrzymać łez. Zrobiła to ciasto własnymi rękami, tylko dla mnie. Każdy kęs smakował jej miłością, poświęceniami, uściskami w przerażające noce i opowieściami, które sprawiały, że marzyłam.
Wskoczyłam w jej ramiona i wyszeptałam: „Dziękuję, babciu, tak bardzo cię kocham”.
Może to było tylko proste ciasto… Ale dla mnie był to najpiękniejszy prezent na świecie.
