Idź.” Nie mogłem zostać w tym domu ani chwili dłużej. Spakowałem najważniejsze rzeczy do żółtej walizki. Kiedy ją zamknąłem, uderzyła mnie powaga tego, co się stało.
Ta torba, która przysporzyła mi tyle cierpienia, stała się teraz moim ratunkiem. „Potrzebuję chwili na zastanowienie” – powiedziałem stanowczo. „Nie kontaktuj się ze mną.” „Jenny, proszę” – błagał. „Możemy to rozwiązać.” „Nie, nie możemy” – odpowiedziałem stanowczo. „Skłamałeś mnie.” „Zdradziłeś mnie.” Z tymi słowami wyszedłem za drzwi i pojechałem do najbliższego hotelu. Zameldowałem się i poczułem się otępiały.
Pokój był prosty i pozbawiony osobistego charakteru, ale stanowił azyl. Położyłam się do łóżka, ukryłam głowę pod książką i pozwoliłam łzom płynąć swobodnie. Mężczyzna, którego miałam poślubić, zniszczył mój świat, a ja nie wiedziałam, jak pozbierać jego kawałki.
Następnego ranka skontaktowałem się z moimi bliskimi przyjaciółmi i krewnymi. Ich reakcje były mieszaniną zaskoczenia i gniewu. „Nie mogę uwierzyć, że on ci to zrobił!” – wykrzyknęła moja najlepsza przyjaciółka Lisa. „Lepiej ci bez niego.” „Pomożemy ci przez to przejść, bez względu na wszystko” – zauważył mój brat, który zazwyczaj jest nadopiekuńczy. Moja rodzina mnie wspierała, dodawała mi odwagi i pocieszenia.
„Jesteśmy ich
„Dziękuję, Jenny” – dodała moja mama. „Możemy to zrobić razem”. „Dziękuję, mamo” – powiedziałam cicho i z ulgą. Ku mojemu zaskoczeniu Claire i ja pozostaliśmy w kontakcie. Spotkaliśmy się jeszcze kilka razy i odkryliśmy nieoczekiwaną więź koleżeńską w naszym wspólnym cierpieniu.
Nasze rozmowy były otwarte i szczere. „Przykro mi, że dowiedziałeś się o tym w taki sposób” – przeprosiła mnie pewnego dnia przy kawie Claire. „Nigdy nie miałem zamiaru cię skrzywdzić.” „Wiem” – powiedziałem. „W jakiś dziwny sposób jestem ci wdzięczny. Uratowałeś mnie od życia w kłamstwie”. Staliśmy się dla siebie nawzajem nieoczekiwanym źródłem pocieszenia. Dzielenie się swoimi doświadczeniami pomogło nam się uleczyć. Pocieszała nas świadomość, że nie jesteśmy sami w swojej zdradzie. „Nigdy nie sądziłam, że znajdę przyjaciela w tym bałaganie” – mruknęła Claire z bladym uśmiechem. „Ja też nie” – odpowiedziałem. „Ale jesteśmy tutaj i to pomaga.” Z upływem dni i tygodni zacząłem rozmyślać o tym, co się wydarzyło.
Następna strona
