Tylko w celach informacyjnych
Minęły dwa tygodnie.
Właśnie skończyłem 12-godzinny dyżur w szpitalu. Wszystko, czego chciałem, to wrócić do domu, wziąć prysznic i położyć się twarzą do łóżka.
Gdy drzwi się otworzyły, natychmiast wyciszyłem odgłosy chaosu, zanim jeszcze je zobaczyłem.
Mamo! Tyler znowu mnie uderzył!
— Nie zrobiłem tego! Ona kłamie!
„Boli mnie głowa!” Chyba muszę założyć szwy!
Nikt nie ma szwów, Amber. To tylko guz.
Jej dzieci traktowały autobus jak plac zabaw: wspinały się na drążki, zwisały z uchwytów, rzucały w siebie papierkami po przekąskach.
Dziewczyna (chyba Amber) trzymała się za czoło i skarżyła się na uraz głowy, który, z tego co mogłem zobaczyć, był niczym więcej niż małym czerwonym śladem.
„Pani, czy mogłaby pani poprosić dzieci, żeby usiadły?” „Stanie, gdy autobus jedzie, jest dla nich niebezpieczne” – powiedział stanowczo.
„Przepraszam?” Jego głos mógł przeciąć szkło. „Masz siedmioro dzieci?” Nie? Więc nie mów mi, jak mam wychować moje!
Siedziałem cicho z tyłu i obserwowałem.
Tylko w celach informacyjnych
Pierwszy dotarłem do windy, nacisnąłem przycisk i wszedłem.
Za mną w sali zapanował chaos. Kobieta rzuciła się do biegu, a dzieci podążały za nią niczym kaczuszki, gdy przechodziła przez korytarz.
„Przytrzymajcie windę!” powiedziała głośno.
Grzecznie przytrzymałem drzwi otwarte, gotowy na konfrontację.
Dotarła do progu i przyjrzała mi się od stóp do głów. „Tak, musisz się ruszyć. Mój wózek się tam nie zmieści.
