Jeśli nagle pojawi się coś bolesnego i przypominającego pęcherze wokół ust, ważne jest, aby tego nie ignorować — może to być opryszczka, znak, że zostałeś zarażony wirusem opryszczki pospolitej. Opryszczka, często nazywana opryszczką, jest najczęściej wywoływana przez wirus opryszczki pospolitej typu 1 (HSV-1).
Jednak w niektórych przypadkach wirus opryszczki pospolitej typu 2 (HSV-2) — który jest zwykle kojarzony z opryszczką narządów płciowych — może również powodować opryszczkę, szczególnie poprzez kontakt oralno-genitalny. Te małe, ale nieprzyjemne rany są szeroko rozpowszechnioną infekcją wirusową i mogą pojawić się na lub wokół ust, nosa, a nawet wewnątrz ust. Opryszczka jest niezwykle zaraźliwa i może być łatwo przenoszona z jednej osoby na drugą, szczególnie poprzez bezpośredni kontakt, taki jak całowanie się lub dzielenie się napojami, sztućcami lub jedzeniem z osobą, która obecnie ma nawrót choroby.
Wirus może być również przenoszony poprzez pośredni kontakt, poprzez używanie zanieczyszczonych przedmiotów, takich jak ręczniki, balsam do ust, a nawet sztućce. W niektórych przypadkach osoby mogą przenosić wirusa na różne obszary swojego ciała, takie jak oczy lub genitalia, poprzez dotykanie aktywnej rany, a następnie dotykanie innej części ciała — proces znany jako autoinokulacja. Rozpoznanie wczesnych objawów opryszczki jest niezbędne do skutecznego leczenia tej choroby. Pierwszym objawem, którego doświadcza większość ludzi, jest mrowienie, swędzenie lub uczucie pieczenia w miejscu, w którym pojawi się rana, zwykle dzień lub dwa przed pojawieniem się jakichkolwiek widocznych objawów.
Następnie tworzą się małe, wypełnione płynem pęcherze, które zazwyczaj pojawiają się w pobliżu ust, ale mogą również rozwinąć się na nosie, policzkach lub wewnątrz jamy ustnej. Te pęcherze ostatecznie pękają, pozostawiając bolesne czerwone rany, które są najbardziej zaraźliwym etapem wybuchu choroby. Następnie rany wysychają, pokrywają się strupami i rozpoczynają proces gojenia, który zwykle trwa od 7 do 10 dni od początku do końca. Po wygojeniu się ran wirus nie znika — pozostaje uśpiony w organizmie i może zostać ponownie aktywowany później. Kilka różnych czynników może spowodować, że uśpiony wirus stanie się ponownie aktywny i doprowadzi do kolejnego wybuchu choroby.
