Oddział położniczy w St. Thorn’s Medical Center był wyjątkowo zatłoczony. Chociaż wszystko wskazywało na to, że poród przebiegł prawidłowo, na miejscu obecnych było dwunastu lekarzy, trzy pielęgniarki oddziałowe i dwóch kardiologów dziecięcych. Nie z powodu zagrożenia życia, nie z powodu diagnozy – po prostu… Zdjęcia były mylące.
Serce płodu bije z urzekającą regularnością: mocno, szybko, ale zbyt delikatnie. Początkowo myśleli, że sprzęt jest uszkodzony. Potem uznali, że to błąd oprogramowania. Ale kiedy trzy różne badania USG i pięciu specjalistów zarejestrowało to samo, przypadek uznano za nietypowy – niegroźny, ale wymagający szczególnej uwagi.
Amira miała 28 lat. Była zdrowa, ciąża przebiegała prawidłowo, bez komplikacji, dolegliwości i obaw. Jedyne o co zapytała to:
„Proszę, nie rób ze mnie obiektu obserwacji. »
O 8:43 rano, po dwunastu godzinach bolesnych skurczów, Amira zebrała resztki sił – i świat stanął w miejscu.
Nie ze strachu. Z zaskoczenia.
Chłopiec urodził się z ciepłą cerą, miękkimi lokami przylegającymi do czoła i dużymi oczami, które zdawały się wszystko rozumieć. Nie płakał. On po prostu oddychał. Tak samo, spokojnie. Jej drobne ciało poruszało się pewnie, gdy nagle jej oczy spotkały się ze wzrokiem lekarza.
REKLAMA
Doktor Havel, który odebrał poród ponad dwóch tysięcy dzieci, zamarł. W tym spojrzeniu na świat noworodka nie było chaosu. Było w tym jakiś sens. Jakby dziecko wiedziało, gdzie się znajduje.
„O mój Boże” – szepnęła jedna z pielęgniarek. „On naprawdę na ciebie patrzy…”
Havel pochylił się do przodu i zmarszczył brwi:
„To odruch” – powiedział bardziej do siebie niż do innych.
A potem wydarzyło się coś niesamowitego.
Po pierwsze, zepsuł się jeden z monitorów EKG. A potem drugi. Urządzenie rejestrujące tętno matki wydało głośny alarm. Światła na chwilę zgasły, a potem znów się zapaliły – i nagle wszystkie ekrany w pokoju, nawet w pokoju obok, zaczęły tykać. Jakby ktoś dał im ten sam puls.
„Zsynchronizowali się” – powiedziała pielęgniarka, nie kryjąc zaskoczenia.
Havel upuścił instrument. Dziecko delikatnie pociągnęło dźwignię w stronę monitora i wtedy rozległ się pierwszy płacz. Głośno, wyraźnie, pełno życia.
Ekrany zatrzymują się i wracają do normalnego działania.
Przez kilka sekund w pokoju panowała cisza.
„To było… dziwne” – powiedział w końcu lekarz.
